ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Ευχαριστούμε όλους εσάς που έχετε στείλει μαντινάδες και παροτρύνουμε τους νέους επισκέπτες του site μας, να μας στείλουν κι αυτοί τις δικές τους να τις δημοσιεύσουμε!

Βρέθηκαν 7791 καταχωρήσεις σε 156 σελίδες
Σελίδα 149
Τα μάθια αφήνω στο κενό
και η σκέψη ταξιδεύει,
και στου σεβντά σου το στρατί
εσένανε γυρεύει.
Αφού παντέρμη μου καρδιά,
ως νταγιαντάς τον πόνο;
και πως ο κάθε χτύπος σου,
είναι για κείνη μόνο;
Μου λείπεις όσο τίποτα
και σ’ αγαπάω ακόμα,
αστέρι μου για χάρη σου
θα έπεφτα σε κώμα.
Πάντα για σένα εγώ πονώ
πάντα για σένα κλαίω,
πάντα σε συλλογίζομαι
κι ανθρώπου δεν το λέω.
Για μια γυναίκα εγίνηκε
ο πόλεμος της Τροίας,
για μια γυναίκα θα γενώ
κι εγώ εγκληματίας.
Όσο κι αν είναι ο άνθρωπος
προσεχτικός που λένε,
θα τα πατήσει του σεβντά
τα κάρβουνα που καίνε.
Όπου και να πάει η σκέψη μου
σε, σε καταλαγιάζει,
αφού την γνώμη της καρδιάς
ο χρόνος δεν αλλάζει.
Μη μου μιλάτε για σεβντά
καλλιά ‘χω να μου λείπει,
δεν αναφέρουν το σχοινί
σε κρεμασμένου σπίτι.
Εχάρισά σου την καρδιά
μήπως ο πόνος φύγει,
μα ο πόνος σου έγινε σεβντάς
κερά μου και με πνίγει.
Μ’ αρνήθηκες και χάθηκε
το νόημα του κόσμου,
γιατί για μένα είσαι συ
η ελπίδα και το φως μου.
Στο δρόμο όντε θα σε δώ
παγώνει το κορμί μου,
γιατί δεν έφυγες ποτέ,
καλέ μου απ’ την ψυχή μου.
Πουλί που τα ‘χει τα φτερά
κι είναι παροπλισμένα,
όντε θα δεις αγάπη μου
να σου θυμίσει εμένα.
Πάρτη την καρδιά μου, πάρτηνε,
με το δεξί σου χέρι,
και σφάξε την αλύπητα
με δίκοπο μαχαίρι.
Αν κάποτε στην σκέψη σου
το όνομα μου σβήσει,
αυτό το άψυχο χαρτί
θε να σου το θυμίσει.
Δεν θέλω μπλιο μου να πονώ
μα η ζωή με κάνει,
να σκέπτομαι ότι αγαπώ
πως φεύγει και με χάνει.
Μιαν αγκαλιά η σκέψη μου
κουρνιάζει το μυαλό μου,
κι αναχνοφέρνει το καιρό
που σε χα στο πλευρό μου.
Nα δω σε πόσα θηλυκά
θα δώσω την καρδιά μου,
που δεν αξίζει ούτε μια
την χάρη του σεβντά μου.
Βάζω μια πέτρα στο λαιμό
και σου φωνάζω στάσου,
μην δεις πως πέφτω στο κενό
για χάρη του σεβντά σου.
Φεύγεις και φεύγει ο καιρός
φοβούμαι μη γεράσω,
και δε προλάβω στη ζωή
τούτη να σε ξεχάσω.
Θε μου και κάνε την βροχή
και κάμε εμένα χώμα,
να με αγγίξει κι ας γενεί
λάσπη το μαύρο σώμα.
Είν’ η καρδιά μου ένας μπαξές
και είσαι μέσα βιόλα,
κι αν μαραθείς θα νεκρωθούν
τα όργανά μου όλα.
Είσαι για μένα όνειρο
που δυστυχώς δεν βγαίνει,
μα ηντα να κάμω τσι καρδιάς
που ελπίζει κ’ υπομένει.
Όσα θα ποκαεί η καρδιά
τσι στάχτες θα μαζώξω,
να τσι εκάμω γιατρικό
τσ’ άλλες καρδιές να σώσω.
Θε μου και πλήγωσε τονε
μα όχι να πεθάνει,
θέλω μια μέρα να μου πει
πως δίχως μου δεν κάνει.
Τα μάτια σου δεν τα’ χω δει
εδώ και μια βδομάδα,
και τον δικό μου τον καημό
τον κάνω μαντινάδα.
Είδα τον πάλι σήμερο
στην πόρτα να προβέρνει,
και τάξε πως εβγαίνανε
δύο ήλιοι μαζωμένοι!
Ηντα να κάμω ο καψερός
που μου’ χει γίνει ντέρτι,
μελαχρινής βαρύς καημός
που μου τρυπά το μπέτη.
Έλα μέσα στο όνειρο
όντε με παίρνει ο ύπνος,
να σ’ αγκαλιάζω αγάπη μου
που δεν το κάνω ξύπνιος.
Ποθαίνω σβήνω ξεψυχώ
καίγομαι και αργολιώνω,
ψυχομαχώ και όλα αυτά
για μια ματιά σου μόνο.
Θα κάνω πραξικόπημα
απόψε να σε κλέψω,
και όποιος βρεθεί μπροστά
στα πόδια θα του παίξω.
Μηνώ σου χαιρετίσματα
μ’ ένα πουλί μικρό μου,
που ‘χει στο σπίτι μου φωλιά
και νιώθει τον καημό μου.
Κοίτα ψηλά στον ουρανό
που λάμπει ένα αστέρι,
θα το αγγίξω, θα του πω
κοντά μου να σε φέρει.
Βρέχει και πάλι στη καρδιά
βρέχει στον ουρανό μου,
θα θελα να ‘σουνα εδω
για λίγο στο πλευρό μου.
Ένα μπουκάλι τσικουδιά
μα και κάμποσες σφαίρες,
αυτά είναι που θα χρειαστώ
σε μερικές ημέρες.
Μη μού ζητάς να σ’ αγαπώ
γιατί δε με αφήνει,
η σκέψη μου πού βρίσκεται
συνέχεια σε κείνη.
Μαχαίρωσε με στην καρδιά
να σβήσω να πεθάνω,
αφού κι εσύ μ’ αρνήθηκες
ηντα να ζω να κάνω.
Μια μερακλίνα κοπελιά
πήρε τα λογικά μου,
κι 'ναι ο σεβντάς της βάσανο
που καίει τα σωθικά μου.
Θε μου, αν -ε- θες λυπήσου με
και κάνε με κομμάτια,
γιατί εκείνη που ‘γαπώ
δε με κοιτά στα μάτια.
Παλιός σεβντάς, νέος σεβντάς
το ίδιο είναι όλοι,
πάντα ένα κομμάτι από την ψυχή
διεκδικούνε όλοι.
Κάνε καρδιά μου υπομονή
πάψε ν’ αναδακρυώνεις,
έχεις αισθήματα πολλά
γι’ αυτό να καμαρώνεις.
Στην αγκαλιά σου άφησες
να μπει ένα άλλο σώμα,
και ας έχουνε τα ρούχα μου
το άρωμά σου ακόμα.
Μου λείπει η αγάπη σου
στην μοναξιά τρομάζω,
και από τον φόβο μου ότι βρω
μπροστά μου τ’ αγκαλιάζω.
Το γέλιο πια δεν περπατεί
στα χείλη τα δικά μου,
το πρόσωπο μου μαρτυρά
πόσο πονεί η καρδιά μου.
Το στεναγμό μου αντίλαλε
μην επαναλαμβάνεις,
γιατί μου σφάζει την καρδιά
αυτό το αχ που βγάνεις.
Καλιά ‘χα να το χάσω εγώ
για σένανε το φως μου,
είσαι για μένα η ζωή
είσαι κι ο θάνατός μου.
Πες μου το πως με αγαπάς
και νιώθεις ότι νιώθω,
κι ότι κρατάς κρυφό και συ
για μένανε τον πόθο.
Καλιά θα ήτονε για με
να ζήσω για μιαν ώρα,
πάρα να ζήσω μια ζωή
αλλά να ζούμε χώρια.
Διώξε τον πόνο κοπελιά
που’ χει καλά ριζώσει,
μονάχα ένα σου φιλί
μπορεί να με γλυτώσει.
Ένα σημάδι δώσε μου
ένα σημάδι μόνο,
Πεσ’ το μου πως με αγαπάς
και διώξε μου τον πόνο.
Θε μου και να 'ταν μπορετό
μιαν ώρα για να ζήσω,
κι ένα φιλί απ’ τα χείλη τζι
‘νάμνηση να κρατήσω.